Bolesław I Chrobry, pierwszy władca Polski, który przywdział królewską koronę, był synem Mieszka I i Dobrawy. Jego panowanie to czas nieustannych zmagań zbrojnych, które miały na celu rozszerzenie granic państwa. Nie cofał się przed konfliktami z sąsiadami, w tym z Niemcami, Czechami i Rusinami, dążąc do umocnienia swojej pozycji i wpływów.
Zasiadając na tronie w 992 roku, Bolesław początkowo rządził jedynie częścią kraju, zgodnie z wolą ojca. Jednak już po trzech latach, po wygnaniu macochy i braci, skupił w swoich rękach całość władzy. W tym okresie na jego dworze pojawił się biskup Wojciech, który po pobycie w Rzymie, zdecydował się na misję wśród pogańskich Prusów. Współpraca z Bolesławem zaowocowała wyprawą misyjną, która zakończyła się męczeńską śmiercią Wojciecha w 997 roku.
Bolesław, nie szczędząc złota, wykupił ciało męczennika i przeniósł je do Gniezna, co stało się zalążkiem kultu świętego Wojciecha. Szybka kanonizacja misjonarza umożliwiła starania o utworzenie w Polsce metropolii kościelnej, co zakończyło się sukcesem w 999 roku. Zjazd gnieźnieński w 1000 roku, z udziałem cesarza Ottona III, przypieczętował tę decyzję, a Gniezno stało się stolicą nowo powstałej metropolii.
W trakcie zjazdu gnieźnieńskiego Otton III uhonorował Bolesława, umieszczając na jego głowie swój diadem. Chociaż w polskiej tradycji kronikarskiej wydarzenie to bywa mylnie interpretowane jako koronacja królewska, faktyczna koronacja Bolesława miała miejsce dopiero w 1025 roku.
Bolesław Chrobry był strategiem, który potrafił skutecznie walczyć z silniejszymi przeciwnikami. Jego taktyka opierała się na podstępach i unikaniu otwartych starć. W 1015 roku odniósł zwycięstwo w bitwie na ziemi Dziadoszan, a dwa lata później skutecznie obronił Niemczy. Jego sukcesy zbrojne zaowocowały podbojem ziem niemieckich i zawarciem pokoju w Budziszynie w 1018 roku, który potwierdził władzę Bolesława nad Milskiem i Łużycami.
W życiu prywatnym Bolesław również dbał o sojusze, aranżując w 1013 roku ślub syna Mieszka z Rychezą, siostrzenicą cesarską. W 1018 roku odniósł spektakularne zwycięstwo nad Bugiem, po którym wkroczył do Kijowa, zmuszając do ucieczki Jarosława Mądrego. Przez lata obok niego stała żona Emnilda, odgrywając ważną rolę w jego życiu.
Chrobry był również władzą, która umocniła chrześcijaństwo w Polsce, wykorzystując śmierć Wojciecha jako narzędzie do kreowania swojego wizerunku jako obrońcy wiary. Za jego panowania rozpoczęto budowę wielu monumentalnych budowli sakralnych. Niektórzy historycy spekulują, że na schyłku życia Bolesław marzył o stworzeniu nowego słowiańskiego „imperium”. Marzenia te jednak pozostały niespełnione, gdyż Bolesław zmarł 17 czerwca 1025 roku, niedługo po swojej koronacji.