Mieszko I, władca z rodu Piastów, zapisał się w historii jako pierwszy monarcha Wielkopolski, który przyjął chrześcijaństwo. Jego życie rozpoczęło się około 935 roku. Po śmierci ojca, Siemomyśla, objął tron w połowie X wieku. Niebawem znalazł się w samym środku konfliktu zbrojnego z Lutykami, słowiańskim związkiem plemiennym. W wyniku tych zmagań stracił brata, co skłoniło go do poszukiwania sojuszników. Współpraca z Bolesławem Okrutnym, księciem Czech, wydawała się być odpowiedzią na jego problemy.
W roku 965 Mieszko zawarł związek małżeński z Dobrawą, czeską arystokratką. Rok później, pod wpływem żony, podjął decyzję o chrzcie, co wymagało od niego rozstania się z dotychczasowymi partnerkami życiowymi, których, jak głoszą kroniki, miał aż siedem. Gall Anonim, kronikarz, przekazał również legendę o ślepocie Mieszka do siódmego roku życia, choć ta historia nie znajduje potwierdzenia w faktach.
Po zwycięstwie nad Lutykami Mieszko przyłączył do swoich ziem część Pomorza. W początkach swojego panowania prawdopodobnie podbił również Mazowsze. Jego działania na granicach oraz sojusz z Czechami spowodowały konflikt z niemieckimi władcami, Ottonami I i II. W 972 roku odniósł sukces w starciu z margrabią Hodonem pod Cedynią, a siedem lat później prawdopodobnie odparł próbę inwazji cesarskiej na jego terytorium. Wkrótce potem, w 979 roku, ożenił się po raz drugi, tym razem z Odą, córką Teodoryka, margrabiego Marchii Północnej.
W ostatniej dekadzie swoich rządów Mieszko zerwał sojusz z Czechami, co doprowadziło do podboju Śląska i Małopolski. Wiele wskazuje na to, że to właśnie on przyczynił się do włączenia Krakowa, przyszłej stolicy, w granice państwa. Zacieśnił również więzy z Rzeszą niemiecką, co zaowocowało nawet określeniem go w źródłach jako niemieckiego margrabiego. Istnieje przypuszczenie, że to za jego sprawą państwo zaczęło być nazywane Polską. Mieszko I zakończył swoje życie w 992 roku, pozostawiając po sobie podzielone władztwo między Bolesława, syna z pierwszego małżeństwa, oraz potomków z drugiego związku. Historycy uważają, że podział ten znalazł odzwierciedlenie w dokumencie zwanym „Dagome Iudex”.